Gastblog: Laura Schomaker
Het is eind mei 2020. De zon verwarmt de stenen straten van Amsterdam en ik lees van mijn huid af dat de zomer om de hoek staat: sproetjes vormen zich als groepjes bij elkaar. Deze warme dagen, waarin je het raam open moet doen tijdens de eerste zonnegroeten en je in Savasana geen dekentje meer nodig hebt, brengen mij terug naar dit moment vorig jaar. Voor mij was dat de start van een nieuw begin.
Vorig jaar zat ik in de laatste maand voor de examens van de Vinyasa Yoga Teacher Training met Beatrice Savaris en Moena de Jong bij TULA yogastudio’s. In een klein groepje kwamen we bijna dagelijks bij elkaar aan huis. Zodra ik thuis kwam van werk sprong ik in mijn yoga outfit, slippers eronder, matje over mijn schouder en fietsen maar weer. Van Bos en Lommer naar een smal straatje in de Jordaan, waar het wel een feestdag leek zo uitgelaten dat iedereen was. Boven een ijssalon oefenden we met lesgeven en we gaven elkaar oprechte feedback. “Onthoud om eerst de ademhaling te noemen én dan de pose!”, “weet je nog wat deze houding in het Sanskriet is…?” en “doe je deze beweging nou op een in- of uitademhaling?” Ik kan mij voorstellen dat de ijsjes die avond net wat sneller smolten.
Tijdens deze avonden ademt alles en iedereen om mij heen yoga. Ik wil niets liever dan dat dit voor altijd blijft. Dit met alle tien vingers vasthouden en nooit meer loslaten. Maar, als er één les is dat met kop en schouders boven alles wat ik heb geleerd uitsteekt dan is het die van het niet-hechten. In het Sanskriet wordt dit Aparigraha genoemd. Aparigraha is de laatste Yama in het achtvoudige pad van yoga (zie The Yoga Sutras of Patanjali). Het niet willen loslaten van specifieke dingen of momenten weerhoudt je ervan volledig aanwezig te zijn in het moment.
Als je aan de start staat van je eerste teacher training is mijn advies: ga er met elke vezel in je lijf voor, maar hecht geen waarde aan het eindresultaat. Het is de weg er naartoe die het allermooiste is. Op de momenten dat het allemaal even te veel is, besef je dan hoe bijzonder het is dat je dit allemaal mag voelen en ervaren. Graag geef ik je nog een tweede advies voor tijdens de training: wees niet bang om jezelf te laten zien. Jij bent uniek en het is zo zonde als je dat verborgen houdt.
Ben je benieuwd hoe het examen verliep? En welk pad ik daarna bewandelde? Dat lees je in het volgende deel van ‘Hoe ik yogadocent werd.’
Laura Schomaker – tekst en foto’s
www.lauraschomaker.com
Add Comment